zaterdag 28 juni 2014

Waar de nacht nog zwart is

Onlangs bezocht ik een bruiloft in Oudesluis, een Noord-Hollands dorp dat ooit voor de inpoldering een van de grootste sluizen van Europa was waar VOC-schepen aanlegden. Die tijd van weleer is voorgoed voorbij. Nu was het voor mij drie kwartier fietsen vanaf het station in Schagen door de weilanden. Een mooie fietstocht ware het niet dat de gehuurde OV-fiets voor mij te laag was en ik flink moest doortrappen om op tijd in de kerk te zijn. En dat terwijl ik met make-up en al niet bezweet wilde aankomen, wat natuurlijk mislukte. Toen ik de ceremoniemeester de organist hoorde aansporen: “Speel nog maar even verder” en de organist daarop antwoordde: “Zijn ze er nog niet?”, herinnerde ik me ineens weer dat deze bruid ook in het dagelijkse leven altijd te laat was. Ik had gerust wat later kunnen arriveren en nog onverhit op tijd kunnen zijn.
Terug naar Oudesluis: volgens de Wikipedia wonen hier 800 mensen. Dat zijn ongeveer evenveel kinderen die op de school zitten die mijn kind bezoekt. In een gebouw kunnen 800 kinderen een oorverdovend lawaai maken, in die dorpjes staat het geluid uit. Maar wat mij het meest opvalt aan die gehuchten is dat je zelden iemand ziet. Je ziet huizen en tuinen, geparkeerde auto's, paarden, schapen of koeien in de wei. Je hoort soms kippen en hanen in de berm. Maar waar zijn de mensen? Het is zaterdagmiddag dus ze zitten niet op kantoor. Maar aan de andere kant, kun je je afvragen: wat moeten ze op straat doen? Er zijn niet of nauwelijks winkels en de dorpsbewoners hebben blijkbaar weinig belangstelling voor een ommetje voor de lol.
Ook in Engeland waar ik een tijdje heb rondgetrokken in Noord-Yorkshire leken de dorpjes bewoond door schapen en niet door mensen. Overdag in de zon zien die dorpjes er in hun landelijke omgeving heel pittoresk uit ook al geeft de verlatenheid mij altijd een onheilspellend gevoel. Zodra de schemering invalt, blijkt dat er geen lantaarns langs de toegangswegen staan en dat die lange, romantisch door bomen overgroeide laan ineens heel erg donker wordt. De lichtbundel van de koplamp op de fiets valt weg in de zwartheid van de nacht. Er is geen overzicht meer. Horrorverhalen over Marianne Vaatstra's en Tanja Groens nemen de gedachten over en nu kan er van alles uit de struiken springen. Er is niemand die je hoort of ziet. Wat begon als een idyllisch fietstochtje op weg naar een bruiloft eindigt in paniekerige gedachten, hartkloppingen en schichtige blikken op de weg terug naar het nu ook verlaten station. Dat decor van een pittoresk, ogenschijnlijk leeg dorp waar toch van alles in gebeurt en waar de nacht nog zwart is, is het decor van Jousterheerd.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten