Ik wil gevonden worden

Ik schrijf omdat ik wil worden gelezen. Maar ik weet inmiddels dat een goed verhaal alleen niet genoeg is. Hoe zorg ik ervoor dat lezers mijn verhaal vinden? In mijn zoektocht om deze vraag te beantwoorden, keek ik rond in de young adult sectie van de openbare bibliotheek. Een aantal schrijvers hadden een rij boeken op de plank staan. Ik zocht de recensies op op Goodreads.com. Het gekke is dat de kritische lezers op Goodreads echt niet altijd staan te juichen en toch heeft zo'n auteur een plank boeken in de bieb op zijn naam. Natuurlijk kunnen de Goodreaders er naast zitten en probeer ik een schrijver uit, bijvoorbeeld Bella Fitzpatrick die een serie over allerlei soorten engelen heeft geschreven. Na de fenomenale Angelfall-trilogie van Susan Ee, was ik benieuwd wat er nog meer op de markt was. Fitzpatricks eerste boek Hush hush, was aardig en ik dacht een tweede betekent meer schrijfervaring en wellicht een beter boek. In haar geval was het tweede boek uit de serie, Crescendo, tenenkrommend en ik ben dan gelijk klaar met zo'n schrijver. 

Maar met een rij boeken val je als schrijver wel op en word je gevonden. Zo heb ik ook Amanda Hocking uitgeprobeerd. Deze voormalige Indie-auteur en nu traditioneel, bleek een parel te zijn. Eerst heb ik een paar boeken uit de Watersong-serie gelezen, die zijn traditioneel uitgegeven en staan in de bieb. Maar ik werd supernieuwsgierig naar haar eigen zelfgepubliceerde boeken waar ze heel open en informatief over spreekt voor iedereen die dat zelf zou willen doen. Zij is er een e-bookmiljonair mee geworden dus mijn aandacht had ze. Nu lees ik haar tweede zelfgepubliceerde vampierserie My blood approves. 

Hoe vernieuwend/interessant kan een vampierserie nog zijn na een overdaad aan Twilight, Vampire Academy en Vampire Diaries op de boekenmarkt? Ik kreeg een aangename verrassing. De ik-persoon is een typisch tienermeisje (17), dramatisch, lui, uitgekookt en egocentrisch met een droog gevoel voor humor. Niet alleen geniet ik van haar humor, haar hoofdpersoon met duidelijke karakterfouten, maar het deed me denken aan hoe ik zelf was op 16-, 17-jarige leeftijd. Ongelooflijk dat uitgevers of literaire agenten daar de charme van over het hoofd zien. Ik ben allang geen 17 jaar meer, maar het boek leest als een heerlijke trip down memory lane. Dat is gelijk ook het goede nieuws. Ook al wijst een uitgever mijn boek af, het wil niet zeggen dat er geen lezers zullen zijn die er wel van kunnen genieten. Ik ga gauw verder aan mijn thriller. Ik heb al ideeën voor boek twee en drie. En drie is een rij.